Rzeżączka to choroba przenoszona drogą płciową, wywoływana przez bakterie.

Charakterystyka rzeżączki u mężczyzn:

Zasadniczym objawem rzeżączkowego zapalenia cewki moczowej jest nieprawidłowa wydzielina pojawiająca się w ujściu cewki moczowej, mająca najczęściej charakter ropny (śmietanowate lub zielone zabarwienie, nieprzyjemna woń).

Dodatkowym objawem jest również dysuria, czyli uczucie pieczenia, swędzenia i bólu podczas oddawania moczu lub krótko po mikcji. Jednym z objawów mogą być również bolesne wzwody prącia.

Występować mogą także: gorączka, zmiany skórne na kończynach, powiększenie węzłów chłonnych pachwin.

Powikłania rzeżączki u mężczyzn:

zapalenie gruczołu krokowego – objawia się najczęściej krwistoropną wydzieliną z cewki moczowej oraz bólem nasilającymi się w czasie oddawania stolca

zapalenie najądrza – dotyczy zwykle jednego najądrza i jest wywołane szerzeniem się procesu chorobowego z okolicznych tkanek; główne objawy to silny ból, obrzęk najądrza (widoczny jako niesymetryczne powiększenie się moszny) oraz zwykle podwyższenie temperatury ciała; w ciężkich przypadkach może dojść do uciśnięcia jądra i powiększenia okolicznych węzłów chłonnych, które są bolesne

niepłodność – powstaje w następstwie nieleczonego zapalenia najądrza; ryzyko niepłodności wzrasta, jeśli wskutek powikłań rzeżączki procesem chorobowym objęte są oba najądrza

rzeżączka rozsiana oraz zapalenie stawów – zmiany dotyczące stawów obejmują obrzęk najczęściej jednego stawu, zwykle kolanowego; chory ma wysoką i gorączkę; zmiany skórne w rzeżączce rozsianej mają charakter wysypki, zwykle na kończynach.

Okres od zakażenia od wystąpienia pierwszych objawów klinicznych u mężczyzn wynosi najczęściej 3-7 dni.

Charakterystyka rzeżączki u kobiet:

Rzeżączkowe zapalenie szyjki macicy – charakteryzuje się występowaniem upławów oraz zaburzeń miesiączkowania (przesunięcie terminu krwawienia miesięcznego, silne krwawienia miesięczne oraz krwawienia międzymiesięczne); może mieć przebieg bezobjawowy.

Często współistnieje z rzeżączkowym zapaleniem cewki moczowej – głównym objawem jest dysuria (uczucie pieczenia, swędzenia i bólu podczas oddawania moczu lub krótko po mikcji).

Rozwój rzeżączkowego zapalenia gardła, które ma najczęściej przebieg bezobjawowy. Niekiedy występuje ból, trudności w połykaniu oraz chrypka.

Powikłania rzeżączki u kobiet:

  • zapalenie gruczołu Bartholina – dochodzi do obrzęku gruczołu, rozwinięcia się stanu zapalnego oraz powstania ropnia
  • zapalenie jajników, jajowodów, macicy
  • niepłodność – najczęściej na skutek zmian zapalnych i bliznowacenia w obrębie dróg rodnych
  • ciąża pozamaciczna oraz poronienie – na skutek ograniczenia drożności jajowodów lub patologii endometrium.

Matka może zarazić rzeżączką noworodka w czasie porodu. Bakterie atakują wówczas oczy, prowadząc do ropnego zapalenia spojówek lub nawet ślepoty.

Objawy kliniczne rzeżączki zależą od lokalizacji choroby oraz czasu trwania zakażenia, które może być ostre i przewlekłe. Najbardziej charakterystycznym objawem rzeżączki jest ropna wydzielina z cewki moczowej lub z dróg rodnych (w przypadku kobiet).

Rzeżączka może mieć przebieg bezobjawowy lub przewlekły ze skąpymi objawami i okresowym i zaostrzeniami.

Nieleczona choroba może prowadzić do przenoszenia bakterii przez układ krążenia do innych tkanek, powodując zapalenia stawów (np. kolanowego, skokowego lub nadgarstka). Powodować może także zakażenia serca, wątroby lub nerek.

PRZYCZYNY RZEŻĄCZKI

Przyczyną występowania choroby jest zakażenie bakterią zwaną dwoinką rzeżączki (Neisseria gonorrhoeae). Zakażenie przenoszone jest drogą płciową.

DIAGNOSTYKA RZEŻĄCZKI

W diagnostyce choroby wykorzystuje się m.in. badanie bakteriologiczne wydzieliny z cewki moczowej lub szyjki macicy u kobiet, w którym stwierdza się obecność charakterystycznych bakterii.

PORADY LEKARZA

 NALEŻY:

  • niezwłocznie udać się do lekarza w przypadku podejrzenia zachorowania na rzeżączkę, wczesne i właściwe leczenie choroby jest niezwykle istotne, gdyż jest ona w pełni uleczalna, pozwoli to także zapobiec groźnym powikłaniom
  • poinformować partnera seksualnego/partnerkę seksualną o możliwości zarażenia, gdyż leczenie powinno obejmować także jego / ją
  • stosować środki zabezpieczające – prezerwatywy, gdy nie ma pewności dotyczącej zdrowia partnera
  • upewnić się co do stanu zdrowia partnera lub partnerki przed rozpoczęciem współżycia.

 NIE NALEŻY:

  • współżyć do momentu całkowitego wyleczenia
  • stosować domowych środków w leczeniu choroby
  • używać tych samych ręczników co pozostali domownicy
  • zaniedbywać higieny
  • korzystać z toalet publicznych w złym stanie sanitarnym.
Więcej z kategorii: Choroby zakaźne i pasożytnicze