Tasiemczyce należą do chorób pasożytniczych. W Polsce największe znaczenie mają zakażenia tasiemcem nieuzbrojonym i uzbrojonym. Najczęściej występującą tasiemczycą jest zakażenie tasiemcem nieuzbrojonym.

Występowanie chorób związanych z tasiemcem szczególnie nasilone jest w rozwijających się krajach Afryki, Bliskiego Wschodu, Azji i Europie Wschodniej.

OBJAWY TASIEMCZYCY

Zarażenie tasiemcem jest najczęściej bezobjawowe. Obecność tasiemca nieuzbrojonego w jelicie cienkim człowieka wywoływać może szereg objawów.

Najczęstsze objawy tasiemczycy:

  • bardzo przykre odczucia związane z wypełzaniem członów tasiemca przez odbyt; człony tasiemca nieuzbrojonego aktywnie wydostają się przez odbyt; ich wielkość wynosi około 20-30 mm długości i 5-7 mm szerokości; są koloru białawego, po wydaleniu mogą się nadal poruszać
  • bóle brzucha, występujące szczególnie rano
  • nudności
  • zaburzenia łaknienia o charakterze nadmiernego apetytu lub brak łaknienia
  • utrata masy ciała
  • ogólne uczucie osłabienia
  • niedokrwistość.

Rzadziej mogą występować wymioty, biegunka lub zaparcia. Wystąpienie objawów klinicznych może poprzedzać wydalanie członów tasiemca. Objawy związane z obecnością tasiemca uzbrojonego mogą być podobne, lecz najczęściej zakażenie tym pasożytem jest bezobjawowe, poza wydalaniem członów tasiemca.

PRZYCZYNY TASIEMCZYCY

Tasiemiec nieuzbrojony, tzw. bydlęcy (Taenia saginata), pasożytuje w jelicie cienkim człowieka, który jest jego żywicielem. Pasożyt ten może osiągać długość od 4 do około 10 m i składać się z 4000 członów.

Człony końcowe, zwane macicznymi, mają zdolność do wypełzania przez odbyt do środowiska zewnętrznego. Każdy z członów zawiera około 100 000 jaj, które są inwazyjne dla bydła.

U zakażonego bydła z jaja rozwija się pęcherzyk (cysticercus), mający wielkość około 7 x 4 mm, który jest z kolei postacią inwazyjną dla człowieka spożywającego zakażone mięso. Pełen rozwój tasiemca nieuzbrojonego następuje po około 3 miesiącach od zakażenia.

Do zakażenia tasiemcem nieuzbrojonym dochodzi na skutek spożywania surowego mięsa wołowego, zawierającego postacie inwazyjne tasiemca.

Tasiemiec uzbrojony, tzw. świński (Taenia solium) jest mniejszy od tasiemca nieuzbrojonego, gdyż maksymalna długość, jaką osiąga, to 4 m i może składać się z około 1000 członów.

Człony końcowe (maciczne) oddzielają się po kilka i są wydalane z kałem w sposób bierny. Zawierają one jaja, które mogą być inwazyjne zarówno dla człowieka (powodują wtedy wągrzycę), jak i dla świni, która jest żywicielem pośrednim tego tasiemca.

Pęcherzyk rozwijający się u świni jest większy niż cysticercus tasiemca nieuzbrojonego, stąd łatwiej wykryć zakażenie mięsa podczas kontroli weterynaryjnej.

Cechą charakterystyczną tego pasożyta jest główka z czterema przyssawkami i dodatkowym podwójnym wieńcem haczyków, silnie przyczepiających się do błon śluzowych jelita cienkiego. Pełen rozwój tasiemca uzbrojonego następuje po około 2 miesiącach od zakażenia. Uważany jest on za najgroźniejszą postać tasiemca bytującą w organizmie człowieka, gdyż jego larwy uwolnione w żołądku mogą przenikać do naczyń krwionośnych, a wraz z krwią przenosić się np. do mózgu, gałki ocznej, wątroby lub mięśni.

Larwy i cysty tasiemca występować mogą także w rybach lub na innych produktach, np. owocach skażonych kałem zawierającym pasożyty. Do zakażenia tasiemcem uzbrojonym dochodzi na skutek spożywania surowego mięsa wieprzowego (świń domowych lub dzikich), zawierającego postacie inwazyjne tasiemca.

DIAGNOSTYKA TASIEMCZYCY

Chorobę rozpoznaje się na podstawie wywiadu lekarskiego, analizy stwierdzonych objawów klinicznych oraz wnikliwego badania lekarskiego. Lekarz zleca pobranie próbki kału i badanie krwi.

LECZENIE TASIEMCZYCY

W Polsce zapadalność na tasiemczyce znacznie spadła w ostatnich latach, niemniej jednak ciągle istnieje niebezpieczeństwo zakażenia. Leczenie tasiemca uzbrojonego i nieuzbrojonego związane jest z zastosowaniem doustnych środków farmakologicznych.

Alternatywna medycyna nie powinna zastępować leczenia konwencjonalnego, może być jednak stosowana jako leczenie uzupełniające. Zwykle pomocne są nalewki z ziela łopianu, zmielonego goździka oraz spożywanie czosnku.

PORADY LEKARZA

 NALEŻY:

  • spożywać tylko takie mięso, które zostało poddane odpowiedniej kontroli weterynaryjnej
  • dokładnie gotować ryby i mięso bądź spożywać mięso pieczone w wysokiej temperaturze, solone lub uprzednio głęboko mrożone
  • pamiętać o dokładnym myciu rąk przed przyrządzaniem posiłków i po wyjściu z toalety
  • przestrzegać zasad higieny w domu, wśród zwierząt domowych i w zagrodach, szczególnie tam, gdzie hoduje się bydło oraz trzodę chlewną
  • spożywać kiszoną kapustę, pestki z dyni, suszone czarne jagody.
Więcej z kategorii: Choroby zakaźne i pasożytnicze