Choroby skóry

Skóra (cutis) ma ogromne znaczenie dla organizmu: odpowiada za ochronę przed każdym rodzajem czynników zewnętrznych oraz regulację cieplną, a także stanowi organ wydzielniczy. Ponadto odgrywa znaczącą rolę w procesach resorpcyjnych. Skóra jest również detektorem czucia ciepła, zimna, dotyku i bólu. Stanowi mocną i jednocześnie elastyczną powłokę, wytrzymującą zarówno ucisk, jak i rozciąganie. Takie liczne zdolności skóry możliwe są dzięki jej budowie.

Jest ona zbudowana z:

naskórka
skóry właściwej
tkanki podskórnej
przydatków, do których zalicza się:
- gruczoły łojowe
- gruczoły potowe
- mieszki włosowe
- paznokcie.

Skóra posiada sieć naczyń tętniczych, żylnych, limfatycznych oraz sieć włókien nerwowych.

Naskórek (epidermis) zbudowany jest z keratocytów i składa się z kilku warstw:

Warstwa podstawna naskórka, zwana również rozrodczą, składa się z komórek podłużnych, prekursorów keratyny – ostatecznego produktu metabolizmu naskórka. Komórki podstawne łączą się ze sobą i z warstwą kolejną, czyli kolczystą, za pomocą specjalnych wypustek błony komórkowej zwanych desmosomami. Z błoną podstawną komórki kolczyste łączą się za pomocą półdesmosomów

Warstwa kolczysta – budują ją komórki wieloboczne, ułożone w kilku rzędach, powyżej warstwy kolczystej znajduje się miejsce terminalnej keratynizacji, więc dla odróżnienia warstwę podstawną i kolczystą zwykło się nazywać warstwą Malpighiego

Warstwa ziarnista – składa się z kilku szeregów komórek wrzecionowatych; biorą one udział w wytwarzaniu białka keratynowego

Strefa pośrednia – to wąskie pasmo znajdujące się ponad warstwą ziarnistą, widoczne tylko w specjalnych barwieniach

Warstwa rogowa – to najbardziej zewnętrzna warstwa, składająca się z keratynocytów, warstwa tych komórek okryta jest (jak płaszczem) fosfolipidami, które wraz z keratyną regulują procesy wchłaniania i przenikania do skóry substancji rozpuszczalnych w wodzie i tłuszczach.

Istotnym czynnikiem regulującym procesy skórne jest zjawisko apoptozy, czyli zaprogramowanej śmierci komórek.

Skóra właściwa (corium dermis) zbudowana jest z włókien tkanki łącznej, zawiera nerwy, naczynia i przydatki skóry. Histopatolodzy dzielą skórę na dwie warstwy:

brodawkową
siateczkową.

Tkanka łączna składa się z trzech rodzajów włókien:

kolagenowych
sprężystych
retikulinowych.

Sieć nerwowa skóry jest bardzo bogata: przeplatają się tu włókna nerwów mózgowo-rdzeniowych oraz włókna pochodzące z autonomicznego układu nerwowego. Najobficiej sieć ta występuje na granicy naskórka i skóry właściwej.

Gruczoły spełniają specyficzną funkcję. Dzielą się na:

łojowe
potowe
sutkowe
apokrynowe.

Skóra człowieka w dużej części jest skórą owłosioną. Wyróżnia się:

włosy mieszkowe
brwi i rzęsy
włosy okolic płciowych
włosy skóry głowy.

Tkanka podskórna (tela subcutanea) jest unaczyniona i unerwiona. W przestrzeniach między włóknami może gromadzić się większa ilość tkanki tłuszczowej, tworząc podściółkę tłuszczową. Ogólna powierzchnia skóry dorosłego człowieka wynosi około 1,5 m2. Grubość skóry może dochodzić do 10 mm. W skórze występują gruczoły potowe oraz jej wytwory: włosy i paznokcie.