Bielactwo to choroba skóry przebiegająca pod postacią odbarwionych plam naskórka, różnego kształtu i wielkości. Skłonność do bielactwa ma podłoże genetyczne. Choroba może pojawić się w każdym wieku, jednak najczęściej występuje między 10 a 30 rokiem życia.

OBJAWY BIELACTWA

U osób chorych na bielactwo występują:

  • odbarwione plamy z przebarwieniami na sąsiedniej, niezmienionej skórze
  • siwe włosy w obrębie tych plam
  • blada skóra
  • wrażliwość na światło.

Odbarwienia, tj. plamy bielacze, występują najczęściej:

  • na grzbietach rąk
  • na twarzy
  • w okolicy narządów płciowych.

Plamy bielacze są zwykle nieś wędzące.

PRZYCZYNY BIELACTWA

Przyczyną powstawania bielactwa nabytego są zaburzenia w wytwarzaniu barwnika skóry, tj. melaniny.

Podejrzewa się, że choroba może mieć również tło autoimmunologiczne, tzn. w wyniku zaburzonego funkcjonowania układu odpornościowego dochodzi do niszczenia przez ustrój własnych komórek zawierających barwnik skóry. Hipotezę tę potwierdza fakt, że niektóre osoby chorujące na bielactwo nabyte chorują również na inne choroby o podłożu autoimmunologicznym (cukrzyca typu I, łysienie plackowate, tłoczeń rumieniowaty układowy).

DIAGNOSTYKA BIELACTWA

Chorobę rozpoznaje się na podstawie:

  • wywiadu lekarskiego
  • analizy stwierdzonych objawów klinicznych
  • wnikliwego badania lekarskiego.

LECZENIE BIELACTWA

W przypadku stwierdzenia bielactwa najczęściej stosuje się:

  • leczenie zewnętrzne
  • leczenie ogólne połączone z fototerapią
  • przeszczep komórek barwnikowych.

PORADY LEKARZA

 NALEŻY:

  • stosować środki chroniące przed promieniowaniem słonecznym zawierające odpowiednie filtry
  • stosować kosmetyki maskujące.

 NIE NALEŻY:

  • wystawiać się na działanie promieni słonecznych bez właściwej ochrony
  • zapominać o właściwym nawilżaniu i natłuszczaniu skóry.
Więcej z kategorii: Choroby skóry