Przejdź do treści

Lebiodka pospolita (Origanum Vulgare)

    Lebiodka pospolita

    Lebiodka jest to bylina o pełzającym kłączu z rozłogami. Łodyga o wysokości 20-80 cm jest walcowata, miękko owłosiona lub prawie naga. Z dolnej części łodygi wyrastają w kątach liści króciutkie, ulistnione pędy, natomiast w górze znacznie dłuższe i mocno ukwiecone gałązki. Liście są różnego kształtu, od szeroko jajowatych do eliptycznie lancetowatych, o krótkim ogonku. Kwiaty zebrane na szczytach pędów mają u różnych okazów różny kolor: od prawie białego i bladoliliowego do ciemnoliliowego i purpurowofioletowego. Liście są ogruczolone i wszystkie prześwietlająco gruczołowato punktowane. W gruczołach znajduje się stosunkowo dużo eterycznego olejku. Cała roślina posiada silny, aromatyczny zapach.

    Lebiodka pospolita – występowanie i zbiór

    Lebiodka pospolita – występowanie i zbiór

    Lebiodka występuje na słonecznych stokach, na skrajach lasów, w zaroślach, na leśnych polanach. Często rośnie dużymi kępami i dzięki pięknej barwie kwiatów jest z daleka widoczna. Jest to ziele pospolite w całym kraju, którego nie trzeba długo szukać. Kwitnie od lipca do września.

    W tej samej kępie roślin można znaleźć okazy przekwitłe, rozkwitające i jeszcze nie rozkwitłe. Z łodyg dopiero rozkwitających ścinamy ostrym nożem okwiecone i ulistnione pędy o długości 20 cm. Unikamy roślin przekwitłych i takich, które mają liście porażone ciemnymi plamami.

    Ścięte pędy rozkładamy warstwami w zaciemnionych i dobrze przewiewnych miejscach lub suszarniach o temperaturze nie wyższej niż 35°C. Susz przecieramy przez rzadkie, druciane sito lub tniemy mocnymi nożyczkami na sieczkę. Tak przygotowany surowiec należy przechowywać w szczelnie zamkniętych naczyniach, np. w wekach łub twistach. Dobry susz posiada naturalną barwę liści i kwiatów, aromatyczny zapach, smak lekko palący i nieco gorzki.

    Dzięki przyjemnemu i aromatycznemu zapachowi lebiodka ma zastosowanie w przemyśle perfumeryjnym i kosmetyce. W niektórych regionach kraju używa się jej jako przyprawy kuchennej, do sporządzania wędlin i sałatek. Do dziś lebiodka jest ulubionym lekiem ludowym na Śląsku.

    Lebiodka pospolita – skład chemiczny

    Skład chemiczny lebiodki pospolitej to:

    • olejek eteryczny około 4%, (m.in. zmienne ilości karwakrolu, tymolu, dipentenu),
    • związki garbnikowe około 4% – goryczowe i żywicowe,
    • fitosterol,
    • flawonoidy,
    • sole mineralne.

    Lebiodka pospolita – działanie lecznicze

    Lebiodka pospolita – działanie lecznicze

    Lebiodka jest lekiem stosunkowo wszechstronnym. Zwiększa wydzielanie żółci przez wątrobę, wydzielanie śliny, soku żołądkowego (goryczka) i śluzu, zwłaszcza w górnych odcinkach dróg oddechowych. Wzmaga również w pewnym stopniu czynność gruczołów potowych oraz ilość wydalanego moczu (flawonoidy). Działa także przeciwskurczowo na gładkie mięśnie oskrzeli, jelit, moczowodów i dróg żółciowych, ułatwiając przepływ żółci, a także na macicę w okresie krwawień miesięcznych. Ogólne działania są słabe, ale u osób z obniżoną czynnością wydzielniczą mogą być stosunkowo mocne i wystarczająco pomocne.




    Garbniki i fenolowe składniki olejku eterycznego mają własności bakteriobójcze, ponieważ unieszkodliwiają toksyczne produkty przemiany materii. Lebiodka jesz uznawana za skuteczny środek wiatropędny, a w lecznictwie ludowym za lek uspokajający sferę psychiczną (histeria, erotomania).

    Zastosowanie wyciągów z lebiodki w leczeniu schorzeń

    Zastosowanie wyciągów z lebiodki

    Wyciągi z ziela lebiodki stosujemy w leczeniu następujących schorzeń:

    • nieżyt żołądka i jelit, niestrawność, odbijanie się po jedzeniu,
    • atonia jelit, nadmierna fermentacja w jelitach, spowodowane tym wzdęcia (bębnica)
    • brak apetytu (działanie goryczy),
    • niedostateczne wydzielanie żółci przez wątrobę, utrudniony przepływ żółci,
    • choroba gośćcowa i skaza moczanowa (środek moczopędny),
    • nieżyt gardła i oskrzeli, kaszel, utrudnione oddychanie,
    • choroby, skórne (kąpiele)

    Przy bólach gardła można stosować inhalacje, kompresy i płukanki.



    Napar z ziela lebiodki

    Łyżkę ziela zalać szklanką wody i ogrzewać do momentu wrzenia. Zaparzać pod przykryciem 15 minut, przecedzić. Pić 1/4 – 1/2 szklanki 2-3 razy dziennie przed posiłkiem jako lek pobudzający czynności żołądka i znoszący nadmierną fermentację, po posiłkach jako lek wykrztuśny i przeciwskurczowy.

    Syrop z ziela kwitnących pędów lebiodki

    Drobno pocięte wierzchołki kwitnących pędów zasypać w słoju cukrem w ilości 80 dag na 1 kg świeżego ziela i trzymać w cieniu około miesiąca. Wycisnąć przez szmatkę syrop. Jest on ciemny i pachnący. Przetrzymywać go w butelce. Łyżkę syropu rozpuścić w małej ilości przegotowanej wody. Pić jako lek przy schorzeniach dróg oddechowych 3 razy dziennie po posiłkach.

    Prof J. Muszyński radzi stosować przy niestrawności i odbijaniu się następującą mieszankę:

    • ziele lebiodki 100,0,
    • liście mięty 50,0
    • korzenie waleriany 30,0.

    Jako lek wykrztuśny stosuje się najczęściej mieszankę z ziela lebiodki, liści podbiału, kwiatów pierwiosnka, ziela miodunki, owoców kopru włoskiego, korzeni ślazu i korzeni lukrecji, zaś jako lek wiatropędny mieszankę z korzeni cykorii, ziela krwawnika, ziela lebiodki, owoców kminku, owoców kopru włoskiego lub ogrodowego, koszyczków rumianu szlachetnego (Anthemis nobilis).

    Więcej z kategorii: Zioła