Kiła jest chorobą przenoszoną drogą płciową (zaliczaną do tzw. chorób wenerycznych), zajmującą wiele organów i narządów człowieka, mającą przebieg wieloletni, z bardzo zróżnicowanymi objawami klinicznymi.

Wyróżnia się bardzo wiele postaci kiły, w zależności od czasu trwania choroby i drogi zakażenia (kiła może być chorobą wrodzoną, kiedy dojdzie do zakażenia płodu przez chorą matkę lub chorobą nabytą, jeśli do zakażenia dojdzie w ciągu życia człowieka).

OBJAWY KIŁY

Kiła ma przebieg okresowy (w przebiegu choroby wyróżnia się 3 okresy) ze zmienną aktywnością choroby (występują okresy utajenia). Okresy I i II określane są jako kiła wczesna, natomiast okres III nosi miano kiły późnej. Po zakażeniu oraz okresie wylęgania choroby, trwającym najczęściej 2-3 tygodnie, następuje rozwój objawów klinicznych.

Objawy kiły – okres I (wczesny)

  • w miejscu, w którym doszło do wniknięcia bakterii wywołujących kiłę, powstaje owrzodzenie, jest ono zwykle pojedyncze i płytkie, wielkości kilku lub kilkunastu milimetrów, ma równe brzegi oraz lśniące dno, zmiana ta jest niebolesna i bez leczenia ulega wygojeniu w ciągu 2-4 tygodni, jest to tzw. objaw pierwotny
  • po kliku dniach od powstania owrzodzenia dochodzi do powiększenia węzłów chłonnych, które może utrzymywać się kilka tygodni; powiększone węzły są twarde i niebolesne, ich powiększenie jest lokalne, w zależności od miejsca wystąpienia objawu pierwotnego.

W tym okresie choroby objawy ogólne najczęściej nie występują, a kiła jest najbardziej zakaźna. Bakterie kiły mogą przechodzić bezpośrednio z wrzodu na skórę lub błonę śluzową partnera.

Najczęstsza lokalizacja objawu pierwotnego w kile:

Mężczyzna
Kobieta
• napletek
• żołądź
• okolica odbytu
• wargi sromowe
• szyjka macicy
• pochwa
• okolica odbytu
• wargi
• język
• błony śluzowe jamy ustnej (w przypadku kontaktów seksualnych o charakterze oralnym)
• palce rąk i inne części ciała

Okres II (trwa od 9 tygodni do zakażenia)

Objawy kiły – okres II

  • złe samopoczucie, zmęczenie
  • gorączka
  • bóle głowy i stawów
  • uogólnione powiększenie węzłów chłonnych
  • wysypki skórne – osutka wczesna (wysypka plamista, obfita, symetryczna, niezlewająca się ze sobą, zlokalizowana głównie na tułowiu, ustępująca samoistnie) oraz osutki nawrotowe (wysypki plamisto-grudkowe niesymetryczne, zlewające się, zajmujące twarz, stopy oraz dłonie)
  • łysienie kiłowe, kłykciny płaskie
  • bielactwo kiłowe (drobne, okrągłe odbarwienia skóry, najczęściej zlokalizowane na szyi oraz karku).

Okres III (rozwija się po kilku lub kilkunastu latach od zakażenia) – tzw. kiła późna.

Objawy kiły – okres III

  • objawy kiły późnej są bardzo różnorodne i obejmują objawy ze strony:
    • skóry
    • układu nerwowego; bardzo groźnymi powikłaniami choroby, dotyczącymi układu nerwowego są wiąd rdzenia i porażenie postępujące
    • serca
    • naczyń oraz wielu innych organów i narządów.

• mogą następować paraliże, zmiany osobowości, nietrzymanie moczu, zaburzenia mowy.

Jedną z bardzo niebezpiecznych postaci kiły jest kiła wrodzona, która powstaje w następstwie zakażenia płodu przez chorą matkę. Konsekwencje kiły wrodzonej są dla dziecka bardzo poważne. Choroba zajmuje wiele narządów, powoduje trwałe zniekształcenia, blizny i zaburzenia rozwojowe.

PRZYCZYNY KIŁY

Przyczyną kiły jest zakażenie bakterią zwaną krętkiem bladym (Treponema pallidum). Do zakażenia dochodzi w wyniku kontaktu płciowego, drogą wertykalną (zakażenie płodu przez chorą matkę) oraz drogą krwiopochodną.

DIAGNOSTYKA KIŁY

Rozpoznanie opiera się na analizie objawów klinicznych, właściwym badaniu lekarskim oraz interpretacji wyników badań dodatkowych.

Są to badania:

  • bakteriologiczne (polegające na wykryciu bakterii w materiale pobranym od chorego człowieka)
  • badania serologiczne
  • inne badania, których zastosowanie jest uzależnione od przebiegu choroby i stanu klinicznego chorego.

LECZENIE KIŁY

Obecnie kiłę we wszystkich stadiach leczy się penicyliną lub erytromycyną, w przypadku uczulenia na pierwszy z leków.

PORADY LEKARZA

 NALEŻY:

  • niezwłocznie udać się do lekarza w przypadku podejrzenia zachorowania na kiłę, wczesne i właściwe leczenie choroby jest niezwykle istotne, gdyż jest ona w pełni uleczalna
  • poinformować partnera seksualnego o możliwości zarażenia.

 NIE NALEŻY:

  • dopuszczać do przygodnych stosunków płciowych bez użycia prezerwatywy
  • współżyć do momentu całkowitego wyleczenia choroby
  • drapać miejsc zmienionych chorobowo
  • używać tych samych ręczników co pozostali domownicy.
Więcej z kategorii: Choroby zakaźne i pasożytnicze