Zdolność do miłości rozwija się razem z człowiekiem. Jest częścią składową normalnej, zdrowej osobowości. Pod wpływem hormonów płciowych zaczyna pojawiać się chęć wzbudzania i odczuwania zainteresowania oraz specyficzne uczucie pomiędzy dziewczyną a chłopcem, które określa się jako miłość erotyczną.
W rozwoju tej miłości można wyróżnić kilka przejściowych faz rozwoju uczuć:
- adorowanie i marzycielstwo;
- flirt;
- sympatia;
- chodzenie ze sobą.
Zakochanie się jest początkiem miłości, charakteryzuje się dużym skupieniem zakochanego na sobie i na swoich przeżyciach. Aby przekształcić zakochanie w miłość, młoda osoba powinna otworzyć się na sprawy i życie wybranka lub wybranki, okazywać zainteresowanie, starać się razem przeżywać radości i smutki.
Okres dojrzewania
Okres dojrzewania to również czas buntu nastolatków. Charakteryzuje ich nagła zmiana nastrojów, od niespodziewanych wybuchów złości po wielogodzinne patrzenie w sufit czy chęć robienia głupich rzeczy. Bunt wobec dorosłych jest jednym z ważniejszych elementów dojrzewania. Ma ścisły związek z poszukiwaniem przez nastolatków własnej tożsamości. Buntują się oni nie tyle przeciwko rodzicom, co przeciwko traktowaniu ich jak małe, niesamodzielne dzieci.
Dojrzewanie to czas swoistego „miotania się” pomiędzy dzieciństwem a dorosłością. Młodzi postrzegają bunt jako walkę o możliwość realizacji własnej koncepcji życia. Z jednej strony wiąże się to z odrzuceniem norm i wzorów postępowania społeczeństwa dorosłego, natomiast z drugiej -z silną identyfikacją z normami i zasadami życia grup młodzieżowych.
Młodzi chcą być panami swojego ciała i uważają, że mogą z nim robić, co chcą, że mogą je dowolnie kształtować. Do takich sposobów należy formowanie za wszelką cenę dziewczęcej lub chłopięcej sylwetki, przekłuwanie – piercing czy tatuaże. Również strój, tak jak przynależność do subkultury, może być wyrazem buntu przeciwko wartościom prezentowanym przez dom rodzinny oraz szkołę i nauczycieli. Młodzież zawsze ma swój styl ubierania się, który jest zupełnie inny od stylu generacji rodziców, i dotyczy to wszystkich standardów i gustów.
Rodzice są najważniejszymi osobami w życiu nastolatków. To od nich w dużej mierze zależy to, czy dzieci czują się szczęśliwe. Pragną przede wszystkim ich dobra. Boją się, że ich dziecko może zacząć zażywać narkotyki, pić alkohol, palić, że nie dostanie się do dobrej szkoły i nie zdobędzie odpowiedniego wykształcenia. Dlatego nakładają ograniczenia dotyczące doboru odpowiedniego towarzystwa dla dziecka, wprowadzają „godzinę policyjną” i ciągle nakłaniają do nauki.
Podstawą przyjaźni rodziców i dojrzewającego dziecka powinno być wzajemne zrozumienie.
Jeśli nastolatka lub nastolatek zdobędą zaufanie rodziców, a oni uwierzą w ich rozsądek, to na pewno dadzą im znacznie więcej swobody. Dorastający powinni mówić rodzicom, co czują, bo oni sami nie są w stanie się tego domyślić. Jeśli nie ma obustronnych starań rodziców i dzieci co do wzajemnego zrozumienia, to funkcjonowanie rodziny opiera się jedynie na zakazach, nakazach, poleceniach i przymusach, a nie jest to dobrym rozwiązaniem.
Rozwojowe potrzeby psychiki nastolatków sprawiają, że w wieku dorastania muszą się oni znaleźć w opozycji wobec rodziców po to, by zacząć budować własną, odrębną od nich tożsamość. Konflikt z rodzicami to jakby „poligon doświadczalny”, na którym młodzi uczą się odpowiedzialności, dokonują własnych wyborów oraz stopniowo odkrywają i kształtują własną tożsamość i niepowtarzalność.
