Homeopatia – na czym polega leczenie homeopatyczne?

Na przełomie XIX wieku niemiecki lekarz Samuel Hahnemann stworzył podstawy nowej nauki, jaką jest homeopatia. W 1790 roku zaobserwował on na sobie, że kora chinowca, którą stosowano wówczas do leczenia malarii, wywołuje objawy tej samej choroby u niego – osoby zdrowej. Podczas wielu dalszych doświadczeń prowadzonych na sobie i innych badał on substancje roślinne, zwierzęce i mineralne i stale stwierdzał, że u ludzi zdrowych wywołują one dolegliwości bardzo podobne do dolegliwości występujących u ludzi chorych, które leczone są tymi samymi substangami stosowanymi jako leki.

Hahnemann sformułował następującą regułę: Do łagodnego, szybkiego i trwałego leczenia w każdym przypadku chorobowym wybieraj lekarstwo mogące wywoływać cierpienie podobne do tego, które ma wyleczyć!. Już Hipokrates, grecki lekarz (około 460-377 p.n.e.), i Paracelsus (1493-1541) byli zdania, że pomiędzy chorobą i lekiem musi istnieć pewne podobieństwo. Zasługą Hahnemanna jest stworzenie na podstawie tej hipotezy rozległej metody terapii. Reguła podobieństwa jest podstawową zasadą homeopatii – podobne leczy się podobnym. Pod tym względem stanowi ona zaprzeczenie powszechnego dzisiaj w medycynie konwencjonalnej leczenia lekarstwami – alopatii, która polega na leczeniu lekarstwami wykazującymi działanie przeciwne do choroby.

Wytwarzanie środków homeopatycznych

Środki homeopatyczne wytwarza się tak silnie rozcieńczając użyte substancje, że ostatecznie wykrywalne są tylko znikome ich ilości lub w ogóle nie można ich wykryć. Stosowany przy tym proces określa się jako potencjalizacja.

Przykładowo łączy się ze sobą 1 kroplę belladonny – substancji czynnej z pokrzyku wilczej jagody – i 9 kropli alkoholu, a następnie wstrząsa 10 razy. Powstała mieszanina ma potencję Dl. Następnie pobiera się z niej 1 kroplę, dodaje 9 kropli alkoholu i wstrząsa dziesięciokrotnie. Otrzymuje się belladonnę o potencji D2. Proces ten można powtarzać, otrzymując coraz wyższe potencje. Według tej samej zasady postępuje się przy produkcji tabletek, proszków i globulek. Miesza si przy tym 1 część substancji pierwotnej z 9 częściami cukru mlekowego i taką mieszaninę uciera w moździeżu. Obok potencji typu D o rozcieńczeniu 1:10 istnieją także potencje C (rozcieńczenie 1:100) oraz potencje Q (lub LM) o rozcieńczeniu 1:50 000.

Sam Hahnemann leczył początkowo za pomocą normalnie rozcieńczonych substancji; później uznał, że można znacznie wzmocnić ich skuteczność poprzez potencjalizację. Przypuszcza się, że w ten sposób wynalazł on metodę, a nie samą substancję, prawdopodobnego przenoszenia jej informacji i energii na roztwór, a następnie sposób przekazywania jej do organizmu.

Kim jest homeopata?

Homeopata stosuje leczenie według zasady holistycznej: ciało, umysł i duszę traktuje jako nierozdzielną całość. Z tego też powodu zapisuje czasami jeden lek na wiele dolegliwości, które dla laika mogą wydawać się całkowicie z sobą nie związane, dla niego natomiast związek między nimi jest jasny.

Celem homeopaty nie jest tylko leczenie objawów, lecz w znacznej mierze przywracanie równowagi wewnętrznej. Zadaniem każdej terapii homeopatycznej jest więc wzmocnienie w chorym naturalnych sił samoleczących, a nie pokonanie choroby. W ujęciu homeopatii leczenie samych objawów prowadzi do ujawnienia się zaburzenia na innej drodze, prowadzącej do wyrażenia zawartej w nim wiadomości.

Prawdziwy homeopata rozpocznie leczenie dopiero po przeprowadzeniu szczegółowej rozmowy. Będzie on pytał dokładnie nie tylko o dolegliwości, ale również spróbuje stworzyć sobie całkowity obraz osobowości i sytuacji życiowej pacjenta. Próby laboratoryjne i techniczne procesy diagnostyczne nie odgrywają znaczącej roli przy jego diagnozie.

Leczenie homeopatyczne

Charakterystyczną cechą homeopatii jest teza, że nie zawsze tylko jedna substancja pomaga przy pewnym określonym schorzeniu, lecz w grę wchodzi specyficzny środek w zależności od osobowości pacjenta i całościowego obrazu dolegliwości. Jedna substancja nie wykazuje również tylko jednego działania, lecz w zasadzie może być stosowana w różnych stanach chorobowych. Oznacza to, że wybór odpowiedniego środka zależy nie tylko od schorzenia, ale również od osobowości chorego. Typowy homeopata zaleci z reguły tylko środek z jednej substancji, czasami kilka – jeden po drugim, ale nigdy nie będą to środki mieszane (tak zwane środki kompleksowe). Leki homeopatyczne można stosować w postaci roztworów, jako tabletki, maści, granulki lub zastrzyki. Długość okresu i częstość stosowania środka zależą od potencji leku i rodzaju schorzenia. Niekiedy podczas stosowania leku homeopatycznego może dojść do tak zwanego pogorszenia pierwotnego, a więc do nasilenia się dolegliwości. Taka reakcja jest uznawana za oznakę właściwego doboru środka. Stan pogorszenia utrzymuje się zazwyczaj krótko.

Homeopatia – zastosowanie

Wiele osób uważa homeopatię za podobnie rozległy system leczenia jak medycyna konwencjonalna. Stosuje się ją dzisiaj przede wszystkim przy przewlekłych schorzeniach, chorobach zakaźnych i schorzeniach psychosomatycznych. Leki homeopatyczne można również skutecznie stosować w leczeniu dzieci.

Homeopatia – przeciwwskazania

Przy alergii (na przykład na użądlenie pszczoły) nie wolno stosować odpowiedniego środka o niskich potencjach, można go bezpiecznie podawać w rozcieńczeniach począwszy od potencji D12.

Leczenia homeopatycznego nie powinno się stosować przy cukrzycy typu 1, przy ciężkich stanach chorobowych wymagających szybkiego i skutecznego leczenia, przy schorzeniach, przy których nie można dopuścić do pogorszenia pierwotnego, a także wtedy, gdy organizm z powodu swojego wieku, wcześniejszych chorób lub podawania lekarstw nie jest w stanie zareagować na środki homeopatyczne.

Homeopatia a leczenie w domu

W zasadzie można samemu leczyć się środkami homeopatycznymi. Należy jednak wyraźnie ostrzec przed lekkomyślnym traktowaniem tej metody leczenia i ryzykownymi próbami samodzielnego jej stosowania: postawienie poprawnej diagnozy i leczenie wymagają posiadania podstaw wiedzy medycznej, obszernych leksykonów i podręczników, a przede wszystkim dużego doświadczenia.

Poradniki i kursy mogą pomóc w uzyskaniu podstawowych wiadomości, a przez to umożliwić samodzielne leczenie mniejszych dolegliwości. Z kolei wszystkie przewlekłe zaburzenia i silne dolegliwości muszą być przedstawione specjaliście.